Lucie van Dam van Isseltkunstenaar • kunstschilder • aquarellist • tekenaarBergen op Zoom 1871-1949 Den Haag

Lucie van Dam van Isselt (1871–1949) legde al jong een groot tekentalent aan de dag. Ze bezocht vanaf 1891 de Haagse academie en vestigde zich in 1907 in Veere op Walcheren, waar ze al snel onder de bekoring kwam van het heldere, Zeeuwse licht. In die periode begon zij met het schilderen van bloemen en heel persoonlijke, ingetogen stillevens: kleine juweeltjes die waren doortrokken van een parelende, zilverachtige toon. Een regelmatig terugkerend onderwerp zijn de ‘meizoentjes’ die in olieverf of aquarel werden geportretteerd. Vermoed wordt dat zij in haar voorkeur voor heldere grijzen en witten, zo nu en dan afgewisseld met een stilleven tegen een donker fond, werd beïnvloed door haar schildervriend Walter Vaes.

Tijdens haar opleiding aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag trouwt Lucie van Dam in 1892 met de schilder Evert Ekker. In 1900, het jaar na de geboorte van hun eerste zoon, verhuist het gezin naar Renkum waar ze hun intrek in de villa ‘De Beekhof’ nemen. Het huis groeit uit tot een ontmoetingscentrum voor diverse kunstenaars die in de omgeving van Oosterbeek hun inspiratie in de pittoreske natuur zoeken. Zoals veel kunstenaars komt Van Dam van Isselt ook regelmatig in Domburg, waar haar schilderende nicht Mies (Elout-) Drabbe woont, maar ook in Veere, dat als kunstenaarsplaats in opkomst was.

Het huwelijk tussen Lucie en Evert was niet gelukkig. In hun eerste jaren samen reisden Lucie en Evert veel, na de geboorte van hun tweede zoon gaat Ekker alleen op pad. In 1907 vraagt Lucie een scheiding aan, in die dagen zeer uitzonderlijk en schandalig; bovendien had een vrouw nauwelijks rechten. Lucie is gedwongen haar kinderen achter te laten en ze vertrekt naar Veere. Daar vestigt ze zich meteen als zelfstandig kunstenares om in haar eigen inkomen te voorzien en ze zou er tot 1933 blijven wonen. Ze was daarmee de eerste van de negen, zelfstandige, vrouwelijke kunstenaressen – de Veerse Joffers – die tussen 1907 en 1922 in Veere woonden en werkten. In Veere probeert Lucie zich weer geheel aan de kunst te wijden, daartoe aangemoedigd door de Vlaamse luminist Théo van Rijsselberghe, die er regelmatig was om het bijzondere Zeeuwse licht te vangen in zijn pointillistische schilderijen. Hij adviseert haar naast olieverf en aquarel, ook te gaan etsen.

In 1909 hertrouwt zij met de erudiete, maar arrogante en gevreesde kunstrecensent Albert C.A. Plasschaert (1874-1941).Beiden bewegen zich in het culturele leven van Veere, dat een ontmoetingsplaats was geworden voor kunstenaars, schrijvers en musici. Ondanks hun beider grote culturele belangstelling houdt het huwelijk geen stand. Plasschaert had een sterke kinderwens, wat voor Lucie zeer pijnlijk was omdat ze al op leeftijd was en bovendien haar eigen kinderen niet mocht zien. In 1922 wordt hun huwelijk ontbonden.

Lucie intussen neemt jaarlijks - van 1911 tot 1920 - deel aan tentoonstellingen in het door Jan Toorop gebouwde expositielokaal in Domburg, thans Museum Tak van Poortvliet. Andere exposanten waren onder anderen Ferdinand Hart Nibbrig, Jacoba van Heemskerk, Charley Toorop en Piet Mondriaan. Van Dam van Isselt legt zich vanaf 1911 toe op het schilderen van kleine verfijnde (bloem)stillevens, waartoe ze besluit na een reis door Italië in dat jaar met Plasschaert: ‘ door dat ik Titiaans Flora zag, die blanke, rossige vrouw met dat boeketje primula’s in de hand. Toen wist ik, dat ik geestelijk en ambachtelijk niet verder kon reiken dan dit merveillieus geschilderde tuiltje bloemen’. Deze stillevens worden alom geprezen om hun stofuitdrukking en fijngevoelige sfeertekening.

Lucie van Dam van Isselt zal ruim vijfentwintig jaar in Veere wonen en werken. Als geen ander heeft zij in haar werk de schoonheid van Veere in al zijn facetten gevangen. Ze was een intrigerende persoonlijkheid, had een rijk actief en sociaal leven, maar kreeg ook te maken met tegenslag en verdriet. Vrij onverwacht vertrekt zij in maart 1933 uit Veere en vestigt zich in Den Haag, waar zij in juni 1949, enkele dagen voor haar achtenzeventigste verjaardag overlijdt.